Over de Liefde van Kahlil Gibran

Over de Liefde
Kahlil Gibran

Wanneer de liefde wenkt, volg haar.
Al zijn haar wegen zwaar en steil.
En zo haar vleugels je omhullen,
laat je gaan,
Al zou het zwaard
verborgen in haar veren je verwonden.
En zo zij tot je spreekt;
Geloof haar
Ook al verstrooit haar stem je dromen,
zoals de noordenwind je tuin verkeren doet in dorre woestenij.

Want zo de liefde je kroont,
zij kruist je ook.
En al dient zij tot je groei,
zij snoeit je evenzeer.
En zo zij opstijgt tot je hoogte
en je teerste takken streelt
die trillen in de zon,
Zij daalt ook af
naar je wortelen en rukt hun houvast aan de aarde los.

Als korenschoven gaart ze je bijeen.
Zij dorst je tot je naakt bent.
Zij want je tot je vrij bent van je kaf.
Zij maalt je tot je blank bent
Zij kneed je tot je buigzaam wordt.
En geeft je over aan haar heilig vuur,
Opdat je worden zult
tot heilig brood van Gods heilig feest….

Al deze dingen doet de liefde,
opdat je kennen moogt
’t verborgene van je hart
en daardoor worden zult
een deel van ’s levens hart.

Maar zo je in je angst
alleen haar vrede en haar genoegen zoeken zou
Dan deed je beter je naaktheid te bedekken
en van liefde’s dorsvloer weg te gaan
De seizoenloze wereld in,
waar je zult lachen
maar niet je volle lach
En wenen
maar niet al je tranen.

De liefde geeft alleen zichzelf
en put ook uit zichzelf alleen.
De liefde neemt niet in bezit
en wil niet in bezit genomen worden.
Want de liefde is zichzelf genoeg.

En als je liefhebt zeg dan niet:
God woont in mijn hart; maar veeleer:
Ik ben in ’t hart van God.
En meen niet dat je richting kunt geven
aan liefde’s loop.
Want de liefde richt,
zo zij je waardig acht,
jouw loop

Liefde zoekt alleen zichzelf te vervullen.
Maar zo je liefhebt
en begeren moet,
laat je begeerten zijn.

Te smelten tot een kabbelende beek,
die haar loflied tot in de nacht.
De pijn te kennen
van teveeltederheid;
Gewond te raken
door je eigen begrip van liefde;

En bereidwillig en vol vreugde te bloeden;
Bij ’t morgenlicht te ontwaken
met een gevleugeld hart en te ontwaken
en te danken voor en nieuwe dag van liefde;
Op het middaguur te rusten
en liefde’s vervoering te overpeinzen;

Vol dankbaarheid
in het avonduur huiswaarts te keren;
En te slapen met en gebed
voor de beminde in je hart
en een loflied op je lippen.

You have read this article Dutch poems / Painting and fine art with the title Over de Liefde van Kahlil Gibran. You can bookmark this page URL https://tempepoetry.blogspot.com/2012/01/over-de-liefde-van-kahlil-gibran.html. Thanks!